356518

Voor wie het gemist heeft: Het sprookje, dat ik vorig jaar hier in een melding publiceerde, iets aangepast: Er was eens een piepklein landje. Het was zo klein dat het al onzichtbaar op de landkaart werd als een kind zijn vinger op de juiste laats legde. Het lag lager dan de zee, aan het eind van een rivierdelta en het regende er vaak. De koning had niet veel te vertellen en ook het kabinet had het niet voor het zeggen. Er woonden ook knappe koppen, die dijken, gemalen en nog meer slimmigheidjes bedachten om de bewoners te beschermen tegen het water. In de loop der jaren ontstond er een levendige handel. Producten werden aangevoerd over zee en later door de lucht. Er moest dus een luchthaven komen. Die groeide en groeide en slokte al het land en de lucht op, terwijl de inwoners bedolven werden onder een deken van lawaai en smerige lucht. Als de mensen zeiden dat dit toch wel te veel van het goede was, kregen ze steevast ten antwoord dat ze niet moesten zeuren. De vliegtuigen werden toch steeds stiller en schoner? Hadden ze maar niet moeten gaan wonen in dat landje aan de zee. Het regende steeds vaker en langdurig, dagen lang. De gemalen draaiden overuren en de dijken werden verbreed en verhoogd. "Ga er eens uit! Zoek de zon op!", riepen de reisbureaus. Dat deden de mensen. Natuurlijk gingen ze met het vliegtuig. "Stap bij ons over, de kerosine is hier super goedkoop, dus uw ticket ook". Ook dat deden de mensen. De thuisblijvers kregen stank voor dank. Metropool Holland ontstond. En de inwoners leefden kort en zeer ongelukkig.