Op Schipholwatch vind je de columns van Bourree. Een tijdje geleden las ik dit hartverscheurende bericht. En wil dit graag nog eens delen: ꧁•⊹٭Column de Bourree٭⊹•꧂ Vanochtend ontving ik een bericht van een oud-klasgenoot waarmee ik mijn hele jeugd en verdere leven bevriend ben geweest. Twee gezworen kameraden, onafscheidelijk van elkaar, tot op de dag van vandaag, samen alles meegemaakt. Kattekwaad, sporten, uitgaan, verliefd worden, trouwen, de geboorte van onze kinderen en samen met de twee gezinnen met vakantie. Het was vertrouwd en gaf steun in het soms roerige en drukke leven. Hij schrijft: “Goede vriend:” De koffers staan klaar. Zoals je weet: Ik houd van reizen in ons eigen land. De herinneringen aan de prachtige verstilde bossen op de Veluwe waarin wij als kleine kinderen met onze vaders en moeders lange wandelingen maakten, fietsten en genoten van de wilde dieren, de prachtig gekleurde vogels en de prachtige natuur. Tegen de schemering sluipend door het bos, fluisterend en voorzichtig bij elke stap om geen geluid te maken en dan vaak de beloning om het kleine schichtige hertje of brutale vosje, tussen de takken van de bomen door te kunnen zien. De onvergetelijke heerlijke geur van de naaldbomen als het net had geregend, de rustgevende stilte, het ruisen van de wind en het kwetteren van de vogels om je heen. Het was een intens gevoel van geluk. Ik weet nog dat het lastig was te bedenken wat je allemaal mee zou nemen voor de maximaal twee weken vakantie die vader van zijn werkgever mocht opnemen. Mijn kleine fototoestel, een leren voetbal, bordspelletjes, StapOp voor vader, jeu de boule, of toch het traditionele kaartspel. Het was weken lang een onderdeel van de voorpret. Nu, is het allemaal anders en minder ingewikkeld. Ik neem gewoon alles mee. Er hoeft verder niet over te worden nagedacht. De auto is volgepakt en wij zijn vertrokken na een laatste inspectie of wij niets vergeten zijn, de ramen dicht, de deuren gesloten. Onze lieve buren stonden vandaag extra vroeg op om ons nog even uit te zwaaien. Ook een schoolvriendinnetje kwam nog even langs om de kids dag te zeggen. Het gaf wat tranen maar ons gezin is er nu helemaal klaar voor. Ik heb altijd het gevoel gehad dat je huis en haard verlaten iets avontuurlijks had. Het ontdekken van een nieuwe omgeving had iets mysterieus. Het achterlaten van je vrienden, de familie, je vertrouwde omgeving, je huis, de tuin, de buren. Toch krijg ik nu een onbehaaglijk misselijk gevoel in mijn buik als ik opzij kijk naar mijn vrouw, De kinderen op de achterbank kijken achterom terwijl “ons huis” langzaam kleiner wordt, tot het in de verte verandert in een klein stipje. “Dag huis” zegt mijn dochtertje als ze zwaait. Als vader voel ik de verantwoordelijkheid. Verwijtende ogen kijken mij aan in de binnenspiegel . Ik slik en rijdt door. Wat hebben we het jarenlang zo enorm fijn gehad hier. Als de leefomgeving, de veiligheid en de gezondheid van je gezin dagelijks wordt aangevallen en niet meer wordt beschermd, kun je als vader en moeder niet veel anders dan een oplossing bedenken om, het onrecht dat het hele gezin wordt aangedaan, te keren. De gezondheid van ons en de kinderen staat op het spel. In onze wijk zijn veel ouders van plan om te vertrekken. Sommigen kunnen niet weg. Het is financieel voor hen niet mogelijk. De opgekropte woede over zoveel onrecht, zal ons zeker nog jaren achtervolgen. De gezondheidsklachten worden serieuzer. Ons hele leven is volledig op de kop gezet door een bedrijf dat ons leven in een paar jaar tijd volledig kapot heeft gemaakt. Vlieggoten over woonwijken waar de vliegtuigen elke twee minuten op een paar honderd meter over het huis bulderen. De uitstoot en de leugens over het effect op de gezondheid is bewezen misleidend en te ongeloofwaardig. Het ligt niet in mijn karakter om op te geven. Dat weet je. Ik heb gevochten, geloof mij, maar tegen het onbeschofte geweld van deze vliegindustrie, de gevaarlijke uitstoot, de onmetelijke overlast, de hub-fuctie en een samenspannende overheid met dit a-sociale bedrijf, kun je niet op. Wij zijn vermorzelde burgers door een falende overheid en een bedrijf dat zonder de benodigde vergunningen geen bestaansrecht zou mogen hebben. De veel genoemde oplossing “dan ga je toch verhuizen” is werkelijkheid geworden. Het ga je goed, mijn vriend.