Vandaag wil ik alleen nog maar dood. Beter gezegd, ik wil niet meer leven, want suïcidaal ben ik (nog) niet. Dat is een gevoel waar ik al een leven lang mee worstel. Vaak lukt het me wel om toch momentjes van geluk te creëren, maar ik ben te gevoelig en struikel daardoor steeds. Uiteindelijk heb ik me maar in mijn huis terug getrokken. Dat is geen straf, want ik heb een ruime woning en een grote tuin voor een gunstige huurprijs. Maar mijn gevoeligheid voor geluid breekt me nu op. Het lukt me gewoon echt niet om door de vliegtuigherrie heen te slapen. Overal heb ik om hulp gevraagd, maar niemand ziet hoe groot het probleem voor míj is. Gisteren heb ik de zoveelste afwijzing gekregen. Te makkelijk wordt er gezegd: er is niets mis met het huis (d.w.z. het voldoet aan de bouwnormen van 1988), maar jij bent te gevoelig, dáár moet je wat aan doen. Hoe dan?! De oplossing is simpel volgens iedereen: geef gewoon je bovenverdieping op en vind een permanente plek voor je bed op de benedenverdieping. Men beseft niet wat een enorme beperking dat voor mij is. Nadat me de rust van mijn tuin is afgepakt – gelukkig alleen bij noordoosten wind (die wel al een tijd niet meer gehad hebben maar desalniettemin in het voorjaar 2,5 maand nonstop waaide), wordt nu ook mijn leefruimte binnenshuis gehalveerd. Alsof het niets is. En voor welk hoger doel moet ik dit laatste stukje geluk in mijn leven opgeven? Voor goedkope vakantievluchten die op onmogelijke tijdstippen moeten vertrekken en arriveren. #watgaanwehieraandoen #ikbendoodmoe