Nou is het toch echt genoeg, ik kan mezelf niet meer horen denken. Het is bedtijd. Ik wil tukken. Onmogelijk! De ene jammerende vliegkist na de andere raast over mijn dak, praktisch dóór mijn slaapkamer opweg naar die ellendige aalsmeerbaan. STOP IT! Dit is waanzin. Het is kwart over tien. KLAAR ERMEE!