332579

& anders: Vanmorgen 7 uur gewekt door starters vanaf de Aalsmeerbaan. Hels! Sindsdien niet meer gestopt. In half slaperige toestand met het aanhoudende geluid van alweer regen borrelde het begin van een sprookje op. Grimmig, voor volwassenen dus. Het begon ongeveer zo: Er was eens een piepklein landje. Het was zo klein dat het al onzichtbaar op de landkaart werd als een kind zijn vinger op de juiste laats legde. Dat piepkleine landje lag lager dan de zee en aan het eind van een rivierdelta. Het regende er vaak. Er was een koning, maar die had niet veel te vertellen en er regeerde een kabinet, maar ook zij hadden het niet voor het zeggen. Maar er woonden ook knappe koppen. Zij bedachten dijken, gemalen en nog meer slimmigheidjes om de bewoners te beschermen tegen het water. In de loop der jaren ontstond er een levendige handel. Producten werden aangevoerd over zee en later door de lucht. Er moest dus een luchthaven komen. Die groeide en groeide en slokte al het land en de lucht op, terwijl de inwoners bedolven werden onder een deken van lawaai en smerige lucht. Als de mensen zeiden dat dit toch wel te veel van het goede was, kregen ze steevast als antwoord dat ze niet moesten zeuren. Hadden ze maar niet moeten gaan wonen in dat landje aan de zee. Het regende steeds vaker en langdurig, dagen lang. "Ga er eens uit! Zoek de zon op!", riepen de reisbureaus. Dat deden de mensen, natuurlijk gingen ze met het vliegtuig. "Stap bij ons over, de kerosine is hier super goedkoop, dus uw ticket ook". Ook dat deden de mensen. De thuisblijvers kregen stank voor dank. Metropool Holland ontstond. En de inwoners leefden kort en zeer ongelukkig. Wordt waarschijnlijk niet vervolgd.