Mijn slaapexperiment heeft me aan het denken gezet. Vaak is tegen me gezegd: de Kaagbaan is al sinds 2014 preferent, heb je niets gemerkt dan? Ik was misschien naïef - maar goed, naïviteit is niet de ergste karaktereigenschap die een mens hebben kan - maar nee, ik was me niet bewust dat ik structureel in mijn slaap gestoord werd. Dat viel me pas op toen ze vorig jaar ook overdag hier in treintjes over kwamen. Daarvoor mopperde ik weleens op een 'verdwaald vliegtuig' dat me 's morgens te vroeg wakker had gemaakt. Maar ook nu heb ik nooit uren wakker gelegen. Ik sliep wel, maar verstoord. / Dus nu denk ik: was die burnout in de herfst van 2014 mede veroorzaakt door chronisch verstoorde nachtrust? En al die keren sindsdien dat ik gebroken uit bed kwam en wanhopig was dat het herstel zo langzaam ging en ik dat de heftigheid van de burnout verwijtte, was dat ook chronisch verstoorde nachtrust? Is Schiphol me eigenlijk al 9 jaar mijn gezondheid aan het kosten, terwijl ik me er niet eens bewust van was? En ging het daarom zo goed met mijn herstel tijdens corona-en-de-dip-in-het-vliegverkeer? Ik zal het nooit weten, maar ik was vanmorgen wel even heftig verdrietig bij die gedachte... #watgaanwehieraandoen #doemijmaareenmassaclaimvoorletselschade