Zaanstad Kerosinsstad. Het groengebiedje waarin woon en waarin geen auto’s komen is vergeven van de kerosinestank. Het prikt in je ogen en neus en ik krijg er hoofdpijn van. Ze scheuren aan alle kanten over, voor en achter mijn woning, stijgend, landen, een onafgebroken stroom herrie en kerosine. Waar is de tijd gebleven, dat we de seizoenen konden ruiken, de zomer met z’n uitbundige bloemen, de heerlijk herfstgeuren, een frisse sneeuwlucht of de voorjaars regen waardoor zo heerlijk de aarde lucht te ruiken is? Waar we zomers gezellig met de buren in de tuin zaten, een bakkie en voor het slapen gaan een borreltje en daarna een lekkere nacht tegemoet. Die tijd lijkt voor altijd voorbij, maar wat ben ik blij dat ik het heb gekend. Deze wereld is mijn wereld niet meer, het is overleven geworden, niet meer de vrolijk ik, die ik toen was. Zie er nu tegenop om naar bed te gaan, overdag heb je nog wat afleiding maar in de nacht ben je helemaal overgeleverd aan de vernietigende klauwen van Schiphol. Er maar weer uit, slaaptabletje en dan toch nog wakker gebulderd worden. 3 uurtjes slaap in de nacht mag je luxe noemen, de rest van de nacht word door Schiphol verkracht.