De vicieuze cirkel van Schiphol: waar groei en klimaat elkaar bijten! In een wonderbaarlijke demonstratie van Nederlandse vindingrijkheid hebben we het voor elkaar gekregen om een perfect systeem te creëren dat zichzelf in stand houdt. Wie had gedacht dat klimaatverandering en de groei van de luchtvaartsector zo harmonieus hand in hand konden gaan? Laten we beginnen met het goede nieuws: dankzij klimaatverandering kunnen we langs de kust meer regen en extreem weer verwachten. Fantastisch! Want wat is er nu Hollandser dan slecht weer? En aangezien we in Nederland allergisch zijn voor het idee om bij slecht weer gewoon even niet te vliegen, moeten we natuurlijk creatief worden. Maar wacht, het wordt nog beter. Want ondanks al dat slechte weer, willen we natuurlijk wel groeien. De economie, weet u wel? Dus wat doen we? We verhogen gewoon het aantal vluchten! Briljant, toch? Meer vliegtuigen betekent meer CO2-uitstoot, wat weer leidt tot meer klimaatverandering. En meer klimaatverandering betekent... juist, nog meer slecht weer! Maar hoe laten we al die extra vliegtuigen landen en opstijgen in dat toenemende slechte weer? Geen probleem! We hebben immers secundaire banen. Ja, die banen die eigenlijk niet bedoeld waren voor intensief gebruik en die toevallig net over dichtbevolkte gebieden liggen. Maar hey, een beetje extra geluidsoverlast heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, toch? En zo zijn we terug bij af. Meer vluchten leiden tot meer uitstoot, wat leidt tot meer klimaatverandering, wat leidt tot meer slecht weer, wat leidt tot meer gebruik van secundaire banen, wat leidt tot meer overlast voor omwonenden. Maar geen zorgen, want al die overlast wordt ruimschoots gecompenseerd door de economische groei. Toch? Dus daar hebben we het dan: een perfect uitgebalanceerd systeem waarin groei, klimaatverandering en overlast elkaar in een prachtige dans versterken. Wie zegt dat we in Nederland geen oog hebben voor efficiëntie? We hebben hier immers een vicieuze cirkel gecreëerd die zijn weerga niet kent. Chapeau!