Mijn God, ik kan het niet meer verdragen! Sinds 7:00 uur vanmorgen is de hel op aarde losgebarsten. De Buitenveldertbaan brult als een monster dat nooit slaapt, en het zal doorgaan tot 22:30 uur - als we al zo'n 'geluk' hebben. En de nacht? Ik durf er niet eens aan te denken. Ik voel me als een gevangene, opgesloten in mijn eigen huis, omringd door muren van ondraaglijk lawaai. Elke seconde voel ik mijn hart bonzen van angst en woede. Het is niet alleen de herrie die me tot waanzin drijft, het is de verstikkende wetenschap dat elke landing mijn leven letterlijk verkort. Ik slik wanhopig pillen tegen de ondraaglijke hoofdpijn, maar wat kan me beschermen tegen de onzichtbare killer die fijnstof heet? Mijn longen schreeuwen het uit, maar niemand hoort ze boven het gebulder van de vliegtuigen. Ik durf mijn ramen niet meer te openen, bang voor de giftige lucht die binnendringt. 's Nachts lig ik als een zombie te staren, wachtend op de volgende aanval op mijn zintuigen. Ik voel me zo machteloos, zo klein. Het is alsof ik langzaam gek word, stukje bij beetje. Hoelang kan een mens dit volhouden voordat hij breekt? En waar is onze zogenaamde beschermer, de gemeente Amstelveen? Hun oorverdovende stilte is een klap in ons gezicht. Voelen ze dan helemaal niets voor de mensen die ze zouden moeten vertegenwoordigen? Zijn wij slechts collateral damage in hun grotere plannen? De angst vreet aan me. Ik ben doodsbang voor wat dit met mijn gezondheid doet, voor de toekomst die me wacht als dit doorgaat. Elke dag voel ik me zieker, zwakker, wanhopiger. Mijn geduld is niet alleen op, het is verbrijzeld. Mijn veerkracht? Gebroken als mijn dromen van een rustig leven. Onze levens worden dag na dag verwoest, en niemand lijkt het te zien of te willen zien. Elke landing is als een bom die op mijn ziel valt. Ik ben een gevangene, niet alleen in mijn huis, maar in mijn eigen lichaam dat protesteert tegen deze constante aanvallen. Is dit mijn toekomst? Een leven in constante angst en ondraaglijk lawaai? Ik kan het niet meer aan, ik breek. We hebben hulp nodig, nu! Iemand moet ingrijpen voordat het te laat is. Want als dit doorgaat... ik weet niet hoe lang ik nog kan volhouden. Dit is geen leven meer, het is een marteling. Elke dag wordt het moeilijker om zelfs maar te overleven. Hoelang moeten we nog lijden? Hoeveel van onze gezondheid, onze nachten, onze levensvreugde moeten we nog opofferen voor de oneindige groei van Schiphol? Wanneer is genoeg eindelijk genoeg?!