In de NRC van afgelopen weekend wordt in het artikel 'Hoe Schiphol zaken doet op de vechtmarkt van uitstootrechten' helder uiteengezet hoe Schiphol de afgelopen jaren aan uitstootrechten kwam. Na een dreigende krimp van de luchthaven in 2020 ging Schiphol op zoek naar stikstofruimte. Op zoek naar stikstofruimte weet Schiphol met hulp van een tussenpersoon anoniem (!) aan deze ruimte te komen. Daarbij bijgestaan door een aantal ministeries (Landbouw, Economische Zaken en Infrastructuur) die meedachten over een 'oplossingsrichting' toen duidelijk werd dat Schiphol bij gebrek aan stikstofruimte zou moeten afschalen. Deze oplossing bestond uit het benaderen van boeren door een tussenpersoon namens een onbekende geinteresseerde koper. Pas bij ondertekening van het contract zag de boer namens wie de tussenpersoon handelde: Schiphol. Opmerkelijk is dat de toenmalige minister van Stikstof goedkeurde dat de ruimte gebruikt zou worden voor uitstoot in plaats van voor natuurherstel, waarmee ze wat mij betreft haar eigen missie heeft ondergraven. Maar ze heeft buiten de wet gerekend, want volgens deze moet herstel van natuur voorrang krijgen op nieuwe (stikstof)vergunningen. Het ministerie gaat de vergunning opnieuw beoordelen, maar ondertussen wordt er natuurlijk gewoon gevlogen ...