Krommenie, het fijne groene dorp waar ik geboren ben een soort van hemel op aarde, bestaat niet meer en is verworden tot de hel op aarde. Continu vliegtuiggebulder, bomen die onder de vervuiling hun blad en takken laten vallen, mensen die de moed verliezen. Het leven in Krommenie is overleven geworden. Ga lekker door zo in de luchtvaart, brul d’r maar op los, vervuil de hele wereld maar, die toch al op omvallen staat, ga door met je eigen graf graven. Dan is het over een jaar of wat gebeurd en heeft moeder aarde ons allemaal verjaagd en terecht, ze waarschuwt ons genoeg, dat ze het niet meer aan kan. Sterkte allemaal weer vandaag met alle herrie, vervuiling, deuren en ramen dicht.