Ik dacht een stiltebuffertje te hebben opgebouwd in die paar weken vakantie. Maar het werkt al niet meer. Nu, na enkele weken weer met de wind in de noordhoek, is het al weer op. Mijn zondagochtend, mijn rustpuntje in de week, het is al weer verkracht door overvliegend brullend staal. Het wordt tijd om de randstad te verlaten en zo ver mogelijk van een vliegveld een plekje te claimen waar ik wel mijn rustige zondagochtend kan vinden. Ook de luchtvervuiling breekt me op. In maart 2020 konden weer even een paar weken ruiken hoe de wereld en de natuur echt ruikt. Dat ga ik ook maar proberen te vinden. Ik hoop dus op een dag te kunnen zeggen: vaarwel Schiphol, op mijn leven ga je niet meer verder aanslagen plegen. Niet op mijn brein, niet op mijn gezondheid, niet op mijn welzijn! Ik hoop dat ik de neiging om uit te halen naar iedereen die debet is aan dit geweld dat aan zoveel burgers leed veroorzaakt, hun leven kapot maakt, kan onderdrukken. Ik geef geen garanties.