‘Meedoen aan een demonstratie op Schiphol is een cadeautje aan mezelf’

Anne is haar woonplaats Leiden ontvlucht om bij te slapen op de Veluwe. Vorig weekend was ze hier ook en sliep ze vrijwel onafgebroken. “Ik word letterlijk ziek van de geluidsoverlast, slik nu zelfs slaappillen. Maar ik vind het een grof schandaal dat het nodig is.” In 2014 verhuisde Anne naar de Merenwijk in Leiden. Twee dochters wonen nog thuis, de oudste studeert inmiddels. Ook destijds hoorde ze vliegtuigen overkomen, maar sinds 2021 neemt de overlast extreme vormen aan. “In de coronatijd begon het me op te vallen. In die periode is volgens mij ook een nieuw systeem van smallere aanvliegroutes ingevoerd. Op papier lijkt dat een geweldige maatregel, want er zijn minder ernstig gehinderden, maar in de praktijk betekent het dat de mensen die zoals ik onder zo’n strook wonen, nu alle overlast krijgen en veel meer dan voorheen. Na verloop van tijd wist ik welke vliegtuigen wanneer overkomen. Rond 5 uur is er steevast een vliegtuig uit Qatar dat een dikke opgestoken middelvinger is naar regelgeving en fatsoen. Die vliegen echt schofterig laag. En KLM doet dat ook opvallend vaak.” Dag en nacht herrieVooral als de wind vanuit het noorden of noordoosten waait, is de overlast voor Anne ondraaglijk. “Het gaat dan dag en nacht door. De vliegtuigen komen op een paar honderd meter over, veel te laag als je weet hoe ver ze nog van Schiphol verwijderd zijn. Ze hebben het landingsgestel al uitgeklapt of ze klappen het uit boven onze woonwijk, en dat geeft allemaal extra geluid. En ‘s avonds schijnen hun lichten recht mijn slaapkamer in.” “De geluidsdruk is dan zo hoog dat ik de hele dag in de stress ben en ‘s nachts niet kan slapen. Ik word er ziek van. Ik zie dubbel, ben duizelig, prikkelbaar. Ik val uit tegen mijn puberdochters. Ik heb last van geheugenverlies, kan op mijn werk niet helder denken, niet meer goed luisteren naar wat mensen zeggen. Ik ben snel moe, word er somber van, want ik realiseer me ook dat het zwaar vervuilend is. Een miljoen ganzen die net zoveel geluid produceren is toch minder erg dan een zwaar vervuilend vliegtuig, die zware metalen, CO2 en weet ik veel wat voor andere rotzooi gewoon in de lucht gooit. En het gaat maar door. Ik word er ook bang van. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan met mijn klachten en nu slik ik slaapmiddelen. Ik vind het echt heel erg dat het zover moet komen. Want ik wil dat niet, maar wat kan ik doen?” GemeenteraadslidAnne is gemeenteraadslid geweest en weet hoe belangrijk goed contact tussen overheid en burger is. Maar haar meldingen van overlast bij Bewoners Aanspreekpunt Schiphol (BAS) maakten haar stress alleen maar erger, want ze stuitte op een muur van teflon. “Je krijgt steeds een Ruttiaans antwoord; puur technisch: tijdens die en die tijdvakken zijn die en die banen in gebruik en daarom vliegen die en die vliegtuigen lager of langzamer. En dat is het, verder niets. Niet: we nemen uw klacht in behandeling of wat vervelend, gewoon niets. Ik zou willen vluchten, ergens anders gaan wonen, maar dat kan niet want ik ben mantelzorger voor mijn moeder die in Den Haag woont. In mijn eigen huis, in mijn eigen bed ben ik niet veilig. Dat is toch gestoord?” Ook bij haar eigen gemeente komt ze niet verder, omdat Leiden net als bijvoorbeeld Heiloo buiten de officiële geluidscontouren van Schiphol valt. Maar de meldingen op de website vliegherrie.nl maken duidelijk dat er wel degelijk veel overlast buiten de contouren wordt ervaren. Overlastkaart“Wonderbaarlijk, hè! Tot dan toe leefden de mensen in Den Haag in de gelukzalige veronderstelling dat als ze het niet meten, het ook niet bestaat. Maar de overlastkaart van vliegherrie.nl laat heel duidelijk zien dat de overlast in delen van Leiden net zo extreem is als in de Haarlemmermeer en delen van Amsterdam die veel dichter bij Schiphol liggen.” Vertrouwen in de overheid heeft Anne niet meer. Dus zoekt ze naar andere manieren om in actie te komen tegen dit onrecht. “Ik schrijf regelmatig mijn ervaringen van me af op vliegherrie.nl. Soms drie keer op een dag, soms een tijd niet. Ik wil ook niet verzuren. Maar voor mij is het een plek waar we solidair met elkaar zijn, waar ik voel dat ik niet alleen ben. We zouden in Nederland ook echt het gesprek moeten aangaan over waar we mee bezig zijn. Maar als ik dat wel eens in mijn eigen omgeving probeer, stuit ik op veel weerstand en merk ik dat mensen gewoon geen afstand willen doen van hun krankzinnige consumptiepatronen.” “De overheid waarborgt niet langer de belangen van de burgers, want ze geven gewoon geen gehoor. Terwijl de hele luchtvaartindustrie al lang is losgezongen van het oorspronkelijk idee dat het een derde wereldoorlog zou voorkomen. Dus laten we daar eens een eerlijk gesprek over voeren in plaats van in de groef te blijven zitten van morele rechtvaardiging: vliegen is goed en we hebben het nodig en de hele Randstad gaat failliet wanneer de luchthaven stopt. Dat is echt kul.” “Ik doe nu ook mee aan demonstraties op Schiphol. De laatste keer was een dag na mijn verjaardag en ik beschouwde die demonstratie echt als een cadeau aan mezelf. Maar ik zou meer moeten doen denk ik steeds vaker. Gewoon in de vertrekhal van Schiphol gaan zitten met een bord: ik kan niet slapen, I can’t sleep.”