‘Ik ben misschien een beetje anders, maar heb ik daarom geen recht op een normaal leven?’

Doctor Sara slaapt met professionele gehoorbescherming. Toch schrikt ze met grote regelmaat tien keer per nacht wakker van bulderende vliegtuigen die met 65 decibel door haar slaapkamer denderen. “Ik voel me thuis niet veilig meer en sta totaal machteloos.” Vanaf januari van dit jaar was de Zwanenburgbaan in onderhoud. “Tot eind april heb ik vijftig nachten nauwelijks kunnen slapen. Overdag is het helemaal niet te doen. Buiten meet ik regelmatig 87 decibel, mijn oude huisje trilt ervan. Binnen meet ik urenlang tussen de 67 en 70 decibel, draag ik oordoppen en heb ik yogamuziek op mijn koptelefoon. De vliegherrie put me volledig uit. Ik kan niet meer helder denken, laat staan plannen maken.” Sara kijkt iedere avond voordat zij gaat slapen op de website van het Bewonersaanspreekpunt Schiphol (BAS). Ze controleert dan of de vliegtuigen starten op de Kaagbaan en landen op de Polderbaan, want dan pas kan zij naar bed. Is dat niet het geval, dan verkast zij naar de bank in haar woonkamer. “Maar niet te vroeg, want dan zijn ze nog bezig op de Aalsmeerbaan en hoor ik het starten heel erg. Dat is een soort gedreun waar ik onrustig van word. Dus als ik geluk heb kan ik tussen elf uur ‘s avonds en vijf uur ‘s ochtends slapen. Liever slaap ik eerder en langer, maar dat lukt me heel vaak niet.” Van de ene op de andere dag onleefbaarSara woont al haar hele leven in Amstelveen, ook een tijd langs een drukke weg. Dus toen zij in 2015 naar een mooi plekje aan de rand van de stad verhuisde, wist ze dat er af en toe ‘s avonds een vliegtuig over zou komen. “De eerste jaren was dat prima te doen. Als de dag van gisteren herinner ik me dat ik in zomer van 2017 heel gelukkig in mijn tuin zat en er een vliegtuig laag overkwam, en toen nog een en nog een. De een na de ander, dat ging de hele zomer zo door. Bleek dat eerst de Kaagbaan en daarna de Polderbaan weken in onderhoud was. Vanaf dat moment werd het hier voor mij onleefbaar.” In die periode had zij haar promotieonderzoek in de medische immunologie bijna afgerond. Nog een maand of vier schrijfwerk en dan zou ze promoveren. Uiteindelijk heeft Sara daar meer dan een jaar over gedaan. Door de gebroken nachten stond ze hondsmoe op en overdag kon ze zich nauwelijks concentreren vanwege de vliegherrie. “Na mijn promotie eindigde ook mijn baan aan de universiteit en moest ik ergens anders beginnen. Dat viel precies samen met het moment dat corona de wereld in zijn greep kreeg.” Langer herstel na zware operatieMaar wat lawaai betreft was die tijd een verademing voor Sara. “Ik voelde mijn levenslust en veerkracht terugkomen en kon weer vooruitkijken. Tot ik vorig jaar begin herfst een zware operatie moest ondergaan en ik direct na thuiskomt vier nachten achter elkaar vliegtuigen van de Buitenveldertbaan over me heen kreeg en geen oog dicht deed. Dat was een aanslag op mijn herstelproces, ik kreeg zelfs hevige pijn- en paniekaanvallen. Uiteindelijk knapte ik weer op, ik vond een nieuwe baan in januari én een hele leuke klus op vrijwillige basis.” En toen las zij in het plaatselijke krantje dat er wéér vier maanden onderhoud zou plaatsvinden en zonk de moed haar opnieuw in de schoenen, precies bij deze nieuwe start waarop Sara zich zo had verheugd. Tijdens een informatiebijeenkomst van de gemeente zei de wethouder dat ze de communicatie met de luchtverkeersleiding wilde verbeteren. En dat was het, meer zei deze bestuurder niet te kunnen betekenen. Gemeente doet niets voor bewoners“Op mijn brieven antwoordt de gemeente dat ik de overlast moet melden bij BAS of ze sturen een uitdraai van BAS om te verklaren waarom er zoveel overlast was. Alsof dat helpt! Op een bepaald moment moest ik er bijna om lachen. Het leek wel of ik een brief had ontvangen van een chatrobot in plaats van van een ambtenaar van de gemeente waar ik woon. In feite zegt de gemeente Amstelveen gewoon tegen haar inwoners: we hebben schijt aan jullie. Dit alles leidde ertoe dat de opleiding die ik voor mijn nieuwe baan moest doen, mislukte en ik mijn vrijwillige klus in de ijskast moest zetten.” Wat het voor Sara – naast het geluid – moeilijk maakt, is dat zij door haar medische opleiding en werk weet hoe ontzettend slecht fijnstof en ultrafijnstof van vliegtuigen zijn voor de gezondheid. Wetenschappelijk onderzoek van de afgelopen twintig jaar heeft namelijk keihard aangetoond dat het stof doordringt tot in alle weefsels van het lichaam en dat het een negatief effect heeft op het immuunsysteem. “Die vervuiling leidt tot veel toxische stoffen in het lichaam die bijvoorbeeld bij kinderen ontwikkelingsstoornissen kunnen veroorzaken. Dat is toch vreselijk? Ik weet ook dat ik op deze plek een grote kans heb om niet gezond oud te worden.” Ouders niet in de steek latenSara vraagt zich nu af of zij moet verhuizen, weg van haar idyllische plekje, terwijl ze al haar hele leven in Amstelveen woont. Haar ouders worden er niet jonger op en zij wil hen liever niet in de steek laten. “Zonder herrie woon ik in het paradijs, in een natuurgebied nota bene. Mijn vrienden, ouders en buren adviseren me er niet op te letten en gewoon gelukkig te zijn. Maar hoe moet ik dat doen? Ik ben met mijn hoog sensitiviteit en dyslexie misschien een beetje anders dan de meeste mensen, maar heb ik daarom minder recht op een normaal leven? Ik heb onderhand het gevoel dat ik er als mens niet mag zijn. Schiphol sloopt een belangrijke pijler onder mijn bestaan, namelijk het vermogen om goed voor mezelf te zorgen.” Het persoonlijke verhaal van Sara is het zesde in een reeks waarin SchipholWatch de slachtoffers van de vliegindustrie een gezicht geeft. De serie is geïnspireerd op de meldingen die mensen maken op de site vliegherrie.nl. Wilt u uw verhaal ook kwijt aan onze lezers, mail dan uw telefoonnummer aan redactie@nullschipholwatch.nl.