Wat er net gebeurde maak ik de laatste jaren vaker mee, in dit absurde land waar ik inmiddels schijn te wonen. Terwijl ik naar huis fiets zie en hoor ik een vliegtuig naderen, laag over de stad. O jee, de Oostbaan is blijkbaar weer open. In de kleine tien minuten die resteren tot mijn huis komen er nog drie, vier over, waarvan het lawaai met ieder toestel toeneemt, tot het de 80dB aantikt. In mijn straat aangekomen zoek ik snel een plek voor mijn fiets om mezelf een nog heftiger geluidsaanval te besparen. Maar terwijl ik sta te klooien met mijn slot doemen de lichten van het volgende toestel alweer op. Ik laat mijn fiets voor wat hij is, druk mijn vingers stevig in mijn oren en wacht tot het de luchtvaartbusiness behaagt een halve minuut stil te zijn zodat ik snel de fiets op slot kan zetten en mijn huis in kan vluchten.