Het is niet te harden vandaag. De gemeente in oostzaan zegt doodleuk alles is binnen de grenzen. Maar voor veel mensen is dit duidelijk niet. En ik ben er een van. Vanmorgen nog dacht ik. Zo wil ik niet meer leven. Komt ook door de medicijnen die ik moet slikken door een aandoening waar ik zelf helaas niets aan kan doen. Echter merk ik dat ik tegen de grens aan zit. En dat is mede door de herrie van die bulderende vliegtuigen. Is het er 1 oké. Maar de hele dag door trek ik bijna niet meer. En ik zal niet de enige zijn vermoedelijk....