Of eigenlijk het ontbreken ervan. Ik kon na dagen en avonden verschrikkelijk lawaai eindelijk vanavond in de tuin werken zonder dat mijn hoofd eraf gevlogen werd. De Kaagbaan is nog steeds te horen, altijd. Ik betrapte me erop dat ik enerzijds steeds vrolijker werd en weer dieper durfde ademhalen, een beetje ontspannen. Anderzijds keek ik steeds op mijn horloge: Wanneer gaat de baan open? Het is al 20:40 uur. Oren gespitst: Komt er al een aan? Hoe Schiphol ons leven ruineert dag in, dag uit.