232124

Echt erg onprettig dit. Weer een zondag naar de gallemiezen.Rot Herrie ik zit met drilboordbescherming op. Leuk om zo je dag te moeten beginnen. Ik lees hier de berichten. Niet opgeven! hier blijven melden. Het heeft wel zin. A ik weet dat er meer mensen zijn die dit niet normaal vinden en hier last van ondervinden, dus we zijn niet alleen. Niet afhaken! B door dit worden we wakker geschud letterlijk, we moeten hier iets mee! https://www.volkskrant.nl/cs-b91433dc ColumnTommy Wieringa: we zullen delen van Europa opgeven en de woestijn begroeten 'Een treinreis door Europa voelt als het afscheid van een geliefde. Daar gaat ze. We willen niet maar moeten het onder ogen zien. We nemen afscheid van bossen en gletsjers, van sneeuw en ijs en meren en rivieren. En nog van zoveel meer, het verlies is wel in het algemeen maar niet in zijn geheel te overzien. In februari vliegen er bossen in brand langs de Middellandse Zee, in april kampt een kwart van Europa met grote droogte. We zullen delen van het continent opgeven en de woestijn begroeten. De treinreis loopt deels parallel aan de Rijn. Ze geeft minder water dan vroeger en zal nog minder doorlaten in de toekomst; ons deltabewoners zal ze alleen nog haar traag stromende, vervuilde gezicht laten zien. In de restauratiewagen bestellen mijn dochters patat met curryworst. Omdat iemand het moet doen, kies ik voor de vegetarische variant. Moreel juiste keuzes zijn een straf van god, vegetarische curryworst in het bijzonder. Mijn kinderen zullen de gevolgen van het verlies van biodiversiteit ondervinden en ook ingrijpende veranderingen in de fysische geografie, maar er vermoedelijk niet vreselijk onder lijden. Dit wordt het shifting baseline-syndrome genoemd, oftewel afglijdingsgewenning. Het zijn kinderen van hun tijd, ze nemen de wereld zoals ze is. Dat het peil in de rivier vroeger hoger stond en dat van de zee lager, is wat in mijn jeugd verzuiling of de jitterbug was – voorbij, voorbij. Melancholie: laag, traag stromend water. Herinneringen maken je droevig, het is maar goed dat ze sterven met de drager ervan. Te veel herinnering houdt de wereld op, de toekomst moet geheugenloos betreden worden. Ik ben nieuwsgierig naar de speelfilm Plan 75 van regisseur Chie Hayakawa, waarin de Japanse overheid inwoners van 75 jaar en ouder begeleide euthanasie aanbiedt als maatregel tegen de vergrijzing, in ruil voor een vergoeding of privileges. Trailer en verhaal zijn veelbelovend, bij thuiskomst zal ik de film gaan zien. Een euthanasieproject is ook een probaat middel tegen het teveel aan verleden en herinnering, die aandoening van het gemoed die zulke onvergankelijke dichtregels heeft opgeleverd als deze: ‘April is de grimmigste maand, hij wekt / Seringen uit het dode land, vermengt / Herinneringen en verlangen, port / Lome wortels op met lenteregen’. Het gedachte-experiment van Plan 75 kan ook worden toegepast op onze ecologische voetafdruk: wie van u is bereid de aarde te verlaten om zijn aandeel in de klimaatcrisis te stoppen? Waar sociale-rechtvaardigheidsactivisten mij vanwege mijn privileges als witte, middelbare man vragen om een stapje opzij te doen voor een jonger iemand van kleur, kunnen klimaatactivisten mij vragen om mijn leven te beëindigen voor de toekomst van jongeren en de aarde in het algemeen. Dat is nog eens iets anders dan vegetarische curryworst. Ja, ik ben bereid, zou daarop misschien het juiste antwoord zijn, maar alleen als jullie de daad zelf voltrekken, in het openbaar op een marktplein of een rotonde. Laat in de middag rijdt de trein het stroomgebied van de Po binnen. De grote meren hebben we dan al achter ons gelaten, zoetwaterreservoirs die miljoenen kubieke meters water uit de bergen tekortkomen. Wat niet als sneeuw gevallen is, kan niet als oppervlaktewater in meren en rivieren terechtkomen. Ze vallen droog hier en daar, de meren en de Po, tot afgrijzen van boeren en industrie, en ook van mensen die van stromende rivieren houden. Vaarwel risotto, vaarwel olijfolie. In een hotelkamer in Milaan droom ik die nacht dat ik door een droge rivierbedding naar de overkant loop. Er zijn ook anderen. Verdwaasd lopen ze rond, alsof ze iets belangrijks kwijt zijn maar niet weten wat' Dit is een droeve column, zelf voel ik ook hoop. Ik vind het belangrijk dat we met alles wat we kunnen niet meer mee werken aan deze waanzin. We kunnen wel wat doen. Niet ons zelf uitgummen. Maar wel verantwoording nemen. Al is het een bewustwordingsproces, niet meer mee doen en zo veel mogelijk geven aan de wereld. Ik heb iets gevonden ( terug geven van leerruimte). Het kan heel klein zijn. Tegen Schiphol kunnen we wel strijden, we moeten wel. Het moet gewoon stoppen. Ik hoop dat iemand van de overheid dit leest luister goed dan! Het is ons land, onze lucht onze vrijheid. Onze steden onze buurtjes, onze natuur. We moeten ons dat niet laten afnemen door een stelletje kortzichtige visieloze idioten. Het zijn radartjes in een corrupt systeem en we kunnen dat met elkaar breken daar ben ik van overtuigd. Dus blijf hier klagen, blij herhalen om je heen dat dit waanzin is. Wat het met je doet. Het is menselijk dat we elkaar kunnen overhalen en met elkaar kunnen verbinden.