Mijn kleindochter van bijna 3 was gisteren op mijn verjaardag en ik ging de eendjes met ‘r voeren en toen stond ze op een gegeven moment met d’r vingers in d’r oren. Godzijdank woont zij met haar ouders nog wel in een stukje rustig Nederland. Ook mijn zoon, die wel ‘s dacht het zal allemaal wel meevallen zei gister na een dagje Krommenie, mam ik snap het, ik zou hier ook niet tegen kunnen. We moeten echt iets anders voor je gaan zoeken. Toen mijn zoon jaren geleden nog thuis woonde was het ook allemaal niet zo erg als nu, toen hebben we nooit meldingen gemaakt. Hij was er ook van geschrokken hoe het lawaai en de daarbijbehorende vervuiling in een paar jaar zo enorm was toegenomen.