Ik lig al vanaf 18.30u in bed in de hoop zo genoeg uren te kunnen rusten om de dag door te kunnen komen. Helaas ben ik al weer drie keer wakker geworden door vliegtuigen recht over mijn huis. Een huis waar ik vrijwel nooit meer ben. Ik woon sinds August al niet meer thuis omdat het voor mij onleefbaar is. Ik ben chronisch ziek heb meer rust en slaap nodig dan een gemiddeld mens maar ik krijg hier hooguit drie uur slaap in blokjes van een kwartier en dat is mét zware slaapmedicatie en versuffende pijnmedicatie. Nog twee nachten ‘thuis’ en dan mag ik weer een maand op iemands huis aan de andere kant van het land passen. Ons huis gaat in de verkoop en het is maar de vraag wat we terug kunnen kopen en of het daar wel rustig blijft. Ik ben zo verdrietig en boos. Voel me een vluchteling in eigen land.