TROUW VANDAAG 1 augustus 2022: “Hulpeloze rijen mensen die het zelf maar moeten uitzoeken. KELLI VAN DER WAALS VAN BINNEN NAAR BUITEN, ONDER TWEE LANGE PARTYTENTEN DOOR. Na mijn column, een aantal weken geleden, hij ging over surfen, klapte ik content mijn laptopje dicht. Ik zou voor het eerst sinds heel lang op zomervakantie gaan zonder te werken. Niks schrijven, geen sociale media, alleen een onrealistisch hoog stapeltje boeken mee. Een paar dagen later stond ik vier uur lang met twee kleine kinderen in de rij voor de security op Schiphol. Die ging van binnen naar buiten, onder twee lange partytenten door, en daarna nog een stukje verder, de twee tenten weer terug en voor de vertrekhal heen en weer. Na twee uur wachten werd een vermoeide Schiphol-medewerker die eindelijk koffiepauze had, aangeklampt door een gestreste reiziger, en riep hij ons allemaal toe dat het vanaf dat punt nog twee uur zou duren. Wie in de problemen kwam (nagenoeg iedereen) moest zijn luchtvaartmaatschappij maar bellen. De luchtvaartmaatschappijen wilden dat iedereen in de rij bleef tot hun vlucht daadwerkelijk was vertrokken. Binnen werd de rij steeds dichter en brak een enkele ruzie uit. We zagen de schaarse personeelsleden op hun tandvlees lopen. Ze werden door Schiphol aan hun lot overgelaten met minimale instructies en nauwelijks handelingsbevoegdheid. Een jonge medewerker stond met tranen in haar ogen omdat mensen agressief tegen haar deden. Slechts drie security-banden waren open, waarvan één voor een priority-rij. Het ene na het andere halflege vliegtuig vertrok - een nog grotere belediging voor het klimaat dan voor de braaf wachtende passagiers. De vele mensen die hun vlucht hadden gemist konden nergens terecht. Luchtvaartmaatschappijen wezen naar Schiphol, van Schiphol was voorbij de security-rij alleen schoonmaakpersoneel aanwezig. Wie een nieuwe vlucht wist te boeken, moest zijn bagage ophalen en opnieuw in de rij gaan staan, op eigen risico en kosten. Een stewardess die dagelijks met verbijstering keek naar het tafereel waar ik op dat moment deel van uitmaakte, zei niet te snappen dat ze het zo niet terugzag in de media. Dus schreef ik de volgende dag - thuis met een enorme Schipholkater - het bovenstaande maar op in een twitterdraadje. Omdat dat viral ging, kan ik hier nu iets schrijven over tweets waarvan ik het verhaal erachter toevallig goed ken. En herhalen wat me het meest was opgevallen: hoe pretentieloos Schiphol zich laat zien als een koude geldmachine waar al lang geleden alle menselijkheid uit is geramd. Het gevolg daarvan - niemand wil meer voor ze werken - wordt schaamteloos afgeschoven op de consument. Bedrijven maken fouten, mensen vangen ze op. Wat me ook opviel waren de berichten over keren dat de rij meeviel, over mensen die hun vlucht net wel hadden gehaald. Winnaars van een loterij die je liever niet aangaat voor de prijs van een zuurverdiende vakantie. We namen de trein naar onze vakantiebestemming, het werd een reis van 26 uur. Op de terugvlucht vertelde een vrouw hoe heerlijk leeg het vliegtuig op de heenweg was. Wat bij haar nog niet was doorgedrongen, maar bij mij inmiddels wel: misschien is dit wel het begin van een nieuw normaal. Voor kinderdagverblijven, zorginstellingen en asielopvang staan reeds lange, hulpeloze rijen mensen die het zelf maar moeten uitzoeken. Lijkt me dat het niet losstaat van al die Rutte-kabinetten, en dat we die lege vliegtuigstoelen niet als luxe moeten zien, maar als een veeg teken.” Hoe duidelijk kun je het krijgen! En waar is Benschop?? Met vakantie…