Het is te treurig voor woorden, om hier blij mee te kunnen zijn, maar de coronacijfers schieten omhoog. En ik schaam me om het te denken, maar laat het nog maar meer woorden, dan kan de boel weer op slot. En ik ken ook het Corona verdriet, ik ben m’n moeder verloren in de eerste lockdown, heb lang niet bij haar gemogen,omdat ze in een verzorgingstehuis lag en dan ga je kapot van verdriet, als je weet dat haar laatste dagen zijn aangebroken en de allerlaatste reis bijna begonnen is en dat je dan vanaf een flat aan de overkant naar d’r staat te zwaaien. Dat je dan pas bij d’r mag in de allerlaatste uurtjes en dan de tijd te kort is voor alles wat je haar nog had willen zeggen, dat je meer van d’r houd als dat ze misschien ooit heeft geweten. Dus ik snap heel goed de mensen die me om deze gedachte zullen verachten, maar ik kan het niet om constant in die herrie te moeten leven en de natuur waar ik zo veel van hou ten onder zie gaan. Sorrie.