De wind is gedraaid. Er wordt niet meer opgestegen vanaf de Zwanenburgbaan. Na weken, en dan overdrijf ik niet, ECHT WEKEN van vliegterreur heerst er nu een onwerkelijke rust. Ik hoor een merel zingen. Het is speelkwartier bij de school aan de andere kant van de weg en ik hoor uitgelaten kinderstemmetjes. Natuurlijk ik woon in Amsterdam dus stadsverkeer en trams zijn er ook. Maar zelfs die maken beduidend minder lawaai van iedere minuut een overvliegend vliegtuig. Oooh, hoor op enige kilometers afstand in het park zijn werklieden aan het zagen, ik kan het geluid gedempt in de verte horen. Zo zou het altijd kunnen zijn, welk een heerlijkheid om deze rust en stilte deelachtig te mogen worden. Tegelijkertijd maak ik van dit moment gebruik om mijn oprechte deelneming te betuigen aan alle landgenoten die ten zuiden van Schiphol wonen en nu de terreur ervaren die wij alhier in 1064 en omliggende postcodes wekenlang hebben ervaren. Ik leef met jullie mee want ik weet hoe vreselijk dat is. Om Bill Clinton te citeren "I feel your pain". Ik ga nog even buiten op het dakterras een espresso drinken en misschien wel met een feestelijk gebakje erbij :-)