Ik ben net terug van een reis van twee maanden met mijn kind. We waren naar een rustig eiland vertrokken. We werden soms wakker gemaakt door een haan. Zodra we de deur opendeden roken we natuur en bloemen. Geen onbespoten eten. Veel vers fruit. Heerlijk! De week voor ik weer naar Nederland zou terugkeren. Kreeg ik al een depressieve bui. Ik wist dat ik weer terug zou komen in ellende. Ik ben terug en het is nog steeds hetzelfde. De aalsmeerbaan wordt continue ingezet. Dit is geen leven meer. Ik heb daarom ook besloten om te gaan emigreren. Lang over nagedacht maar ik wil nog een gezonde toekomst met mijn kind hebben. Ik geloof niet meer in Nederland. Ik ben al het vertrouwen kwijt. Ik voel me letterlijk een voetveeg. Ik heb de kracht en energie niet meer om te strijden voor iets wat uitzichtloos lijkt. Ik heb een kind op te voeden die recht heeft op een gezonde leefomgeving. Ben er helemaal klaar mee. Bedankt overheid, bedankt Rintel. Madlener, jij helemaal bedankt voor het feit je komt melden dat je dan maar moet verhuizen als je er last van hebt. Ja, dat ga ik nu ook zeker doen. Alleen mijn belastinggeld gaat hier niet meer naar toe. Ik emigreer. Adios!