Vanmorgen ruim voor 7 uur landende vliegtuigen op de Aalsmeerbaan, heel laag en met veel lawaai. Tegen achten werd het rustig, voor het eerst nadat de baan vorige week weer open ging. Elk etmaal zo'n 15 uur onafgebroken stijgende vliegbewegingen met meer dan 80 dBa over ons heen. Het heeft veel met ons gedaan merk ik. Nu de rust er enigszins is (grondlawaai en privéjets zijn hier altijd), voel ik de stress in mijn lijf: de spieren in mijn nek en schouders zijn strak aangespannen, mijn handen trillen een beetje. Ook concentreren lukt me niet. Constant gespitst op nieuwe stijgers over ons heen, angst dat het weer losbarst, de wetenschap dat het probleem niet weg is, maar elk moment weer kan beginnen. (Oh, daar gaat er net weer 1 over! En nog 1!). En het idee dat nu anderen weer in de ellende zitten. Misschien helpt het als ik het verwoord en op papier zet. Vandaar deze post.