Ik ben zo verdrietig. Verdrietig omdat ze er een strijd van blijven maken: krimp is niet mogelijk, andere routes is niet mogelijk, het is lastig, het is moeilijk. En intussen lijden duizenden mensen onder het lawaai, ademen duizenden mensen hele ongezonde lucht in. Ze worden niet geholpen, ze worden niet echt gehoord. En maar volhouden dat de economie dit en lastig dat en Europa zus en Amerika zo. En dan worden we ook nog in de maling genomen: Ja spijtig dat Lelystad niet opengaat, dan zouden we het hier rustiger krijgen. Dat is zo niet waar. Want dan krijgen we hier vooral de cargo’s en reken maar dat de vrijgekomen slots ook weer opgevuld gaan worden. Laat Lelystad alsjeblieft dichtblijven. En ik ga met mijn verdriet maar weer iets vrolijks doen. Onder de aanhoudende herrie van vliegtuigen die over de Aalsmeerbaan opstijgen over allemaal woonwijken. Alsof we niets waard zijn.