Na een aantal zeer onrustige nachten - licht slapen, niet meer in slaap kunnen komen, gespitst op elk geluid van boven - word ik vandaag voor 7 uur wederom gewekt door vliegTuig. Moedeloos sta ik op, terwijl het ene na het andere toestel langs raast. Mistroostig kijk ik door de gesloten ramen: het belooft een prachtige dag te worden, maar ik vrees dat ik ‘m achter glas ga mee beleven. Even over achten krijg ik een telefoontje: of ik met spoed kan komen. Ik scheur per fiets onder het nog steeds over denderende luchtverkeer door, intussen ingehaald door talloze auto’ s, naar mijn bestemming. 9 Uur: weer terug, maar even een kop koffie. En ineens is het stil. De tuindeur kan open! Ik kan zelfs buiten zitten. Hoog boven me hoor ik geluiden, gelukkig niet zo hard. Maar de spanning van al die weken vliegterreur eist zijn tol en kruipt onder mijn huid en in mijn hoofd. Hoe lang houden we dit nog vol? Wat zeiden ze in het weerbericht voor deze week: rustige nazomerdagen? Eentje zou ik al omarmen.