Deze morgen heb ik gehuild....De waanzin overviel me. Na een week werken een fijne zondagochtend met mij gezin in de tuin voor het ontbijt. Maar het continue fluitende en ronkende, stijgende en dalende vliegverkeer maakt het me lastig te concentreren op de gesprekken. Het maakt me zo verschrikkelijk moe. Natuurlijk kan ik mijn noice canceling koptelefoon opzetten... maar ik wil me niet steeds weer eenzaam afsluiten. Ik wil contact met met mijn gezin! Hoe kan het toch zo ver gekomen zijn? Waar houdt het op? Elke keer als ik denk dat we het plafond van aantal vluchten bereikt hebben, lijken het er meer te worden. Om daarna te lezen dat de veroorzakers trachten dat het een soort gewoonte recht is, want ja, dit zijn nu eenmaal de aantallen waar men mee vliegt. Ondertussen is het 'gezamenlijk' ontbijt voorbij en heb ik de rust van m'n koptelefoon en een inspannend boek gezocht. Dat onderdrukt gelukkig een deel van het geluid. Al leg ik mn leesboek maar weer weg. De volgende vliegroute is geopend. Tegen het gebulder kan m'n dure Sony niet tegenop. Ik zucht...