Ook deze woensdag.... Elke ochtend begint hetzelfde: een oorverdovende golf van lawaai die door merg en been gaat. Vliegtuig na vliegtuig denderend over het huis, zonder ophouden, zonder genade. Minuten lijken uren terwijl het gebrul door de muren trilt en door mijn hoofd bonkt. Slapen? Rust? Vergeet het maar. Vanaf het eerste ochtendlicht word ik er weer aan herinnerd: mijn woongenot, mijn gezondheid, mijn welzijn doen er niet toe. Ik voel me machteloos. Elke dag hoop ik op een wonder – dat iemand ingrijpt, dat iemand inziet hoe verstikkend dit is. Maar het blijft stil, behalve het voortdurende lawaai boven me. Klagen helpt niet, regels worden genegeerd, en handhaving lijkt niet eens te bestaan. Het is alsof we als burgers gewoon opgegeven zijn, alsof onze stem niets waard is. En dan die gifstoffen, de fijnstof die we dagelijks inademen, de stress die zich vastzet in mijn lijf. Ik voel de uitputting, de moedeloosheid. Hoeveel jaren van mijn leven kost dit me? Hoeveel mensen worden hier ziek van? En toch verandert er niets.