We zitten alweer uren in de oorverdovende herrie van de ene na de andere stijger. Zat vanmiddag buiten met visite, onmogelijk elkaar te verstaan en elke minuut zo’n nieuw overdenderend lawaaikreng. En we moeten het allemaal maar slikken ten gunste van die ellendige luchthaven die carte blanche krijgt. Nu weer een serie cargo waarbij het voelt alsof je op de startbaan staat. Hoepel op over Westzaan en over ons dak, we willen rust!