405718

Onze tuin staat weer eens blank, ondanks de drainage, gras, bomen, struiken en grind, geen tegels. Het zou een oase moeten zijn voor de gespotte egel en talloze broedende vogels. Helaas verscheuren duizenden zwaar vervuilende metalen vogels per week hier de rust met weersextremen zoals deze zware regenbuien tot gevolg. Het deed me denken aan mijn eerder hier geposte sprookje. Voor de nieuwkomers op deze site een herhaling: Er was eens een piepklein landje. Het was zo klein dat het al onzichtbaar op de landkaart werd als een kind zijn vinger op de juiste plaats legde. Dat piepkleine landje lag lager dan de zee en aan het eind van een rivierdelta. Het regende er vaak. Er was een koning, maar die had niet veel te vertellen en er regeerde een kabinet, maar ook zij hadden het niet voor het zeggen. Er woonden knappe koppen. Zij bedachten dijken, gemalen en nog meer slimmigheidjes om de bewoners te beschermen tegen het water. In de loop der jaren ontstond er een levendige handel. Producten werden aangevoerd over zee en later door de lucht. Er moest dus een luchthaven komen. Die groeide en groeide en slokte al het land en de lucht op, terwijl de inwoners bedolven werden onder een deken van lawaai en smerige lucht. Als de mensen zeiden dat dit toch wel te veel van het goede was, kregen ze steevast als antwoord dat ze niet moesten zeuren. Hadden ze maar niet moeten gaan wonen in dat landje aan de zee. Het regende steeds vaker en langdurig, dagen lang. "Ga er eens uit! Zoek de zon op!", riepen de reisbureaus. Dat deden de mensen. Natuurlijk gingen ze met het vliegtuig. "Stap bij ons over, de kerosine is hier super goedkoop, dus uw ticket ook". Ook dat deden de mensen. De thuisblijvers kregen stank voor dank. Metropool Holland ontstond. En de inwoners leefden kort en zeer ongelukkig.