371269

Dat je niet eens meer normaal en vrij kan leven. Dat je als omwonende allerlei maatregelen moet treffen om je leven leefbaar te maken. Dat je de tijd van slapen moet aanpassen. Dat je elke dag kijkt hoe de wind vandaag zal zijn omdat bij gunstige wind jij in ieder geval geen lawaaioverlast hebt. Dat je echt in feeststemming bent als je op BAS leest dat de baan waar jij zoveel last van hebt een dagdeel niet gebruikt zal worden. Dat je geen wekker hoeft te zetten want de vliegtuigen zijn die wekker toch voor. Dat je ergens logeert waar dit niet is en bij elk geluid denkt dat er een vliegtuig komt. Dat je - terecht of onterecht - boosheid voelt als je hoort dat iemand met het vliegtuig gaat voor een vakantie. Dat je meer binnen leeft dan buiten terwijl je dat graag anders zou zien. Dat je bij een praatje op straat naar elkaar moet staan schreeuwen. Dat je tig keer per dag hardop zegt: Dit is toch niet normaal meer. Dat je amper 8 uur hebt om in stilte te kunnen slapen. Dat je geïrriteerd raakt van elk ander onschuldig geluid. En dat je intussen weet dat er ook schade aan je gezondheid wordt aangebracht, al merk je dat nu niet. Dat je je constant machteloos voelt. Dat dus. Het zou na al die jaren normaal moeten zijn. Maar dat is het niet en dat wordt het niet. Het is onmenselijk wat hier gebeurt. Maar het gebeurt. En dat bij zoveel mensen. En dan zeg ik maar weer hardop: Dit is toch niet normaal meer.