245971

Gisteren een goed stuk van BERT WAGENDORP in de Volkskrant: Aanvliegroute vier: hoe Schiphol een onhoudbare status quo verdedigt. Liegen en bedriegen zit de luchthaven Schiphol in het bloed, net als manipuleren, schofferen en traineren: Schiphol is een meester in misleiding. Dus het is niet zo raar dat er onrust is ontstaan na de bekendmaking van de plannen voor een vierde aanvliegroute, die over delen van Gelderland en Utrecht voert. Minister Mark Harbers van Infrastructuur en Waterstaat verklaarde dat het gaat om het 'eerlijker verdelen' van de overlast over Nederland, beperking van het lawaai en vermindering van de CO2-uitstoot. Dat is Schiphols - een taal die de bewindslieden van het dossier-Schiphol vloeiend dienen te spreken - voor de onbeperkte verdere uitbouw van Nederland tot één grote aanvliegroute. In het Schiphols is de ware betekenis altijd het tegenoverstelde van wat er staat. Als Schiphol beweert dat de luchthaven 'van belang is voor onze welvaart en ons welzijn' staat er feitelijk - behalve een aantoonbare leugen en een bewijsbare onwaarheid - dat welvaart en welzijn het bedrijf aan de reet zal roesten en dat alles moet wijken voor winst. Wanneer Schiphol zegt 'zich onverminderd in te zetten voor minder herrie en minder uitstoot', betekent dat dat er maar één groot doel is: ongebreidelde groei, tot Schiphol 's werelds grootste luchthaven is. In zijn pleidooi voor een nieuw luchthavenverkeersbesluit, waarin vanaf 2027 niet langer het aantal vliegbewegingen zou moeten tellen maar de totale milieubelasting - een recept dat wederom is bedoeld om groei mogelijk te maken - zegt het bedrijf dat het 'belangrijk is dat er een nieuw systeem komt dat omwonenden beschermt en perspectief biedt voor de lucht-havensector'. Dat perspectief is groei, groei, groei, en dat 'beschermen van de omwonenden' komt uit de grote duim van een handige tekstschrijver, het betekent niets. De omwonenden laten Schiphol al jarenlang volslagen koud, hoewel het bedrijf er, geheel in de hierboven beschreven traditie van voortdurende misleiding, alles aan doet een indruk van betrokkenheid te wekken. Schiphol is voor bijna 70 procent eigendom van de Nederlandse staat en voor 20 procent van de gemeente Amsterdam. Dat maakt het gedrag van het bedrijf des te onverklaarbaarder. De Nederlandse overheid besteedt miljarden aan de bestrijding van de klimaatcrisis en de beperking van de stikstofuitstoot, maar intussen is Schiphol door behendig gegoochel met de cijfers van de tweede plaats op de RIVM-lijst van grootste stikstofuitstoters op een plek buiten de top-3000 beland. Amsterdam is in meerderheid een links-progressieve stad: hoe dat is te rijmen met het losgeslagen neoliberale gedrag van 'hun' Schiphol, dat elke verantwoordelijkheid voor de klimaat- en stikstofcrisis afwijst, is een groot mysterie. Waarschijnlijk zijn ze ook 'geschiphold' - belazerd waar ze bij stonden - of is de machtige Schiphollobby andermaal succesvol geweest. De vierde aanvliegroute - die 20 procent van de dalende vluchten naar Schiphol moet accommoderen - trekt straks een spoor van lawaai en vervuiling over midden-Nederland. Na 2027, als Schiphols obsessieve groeidrang weer vrij baan krijgt dankzij de heilige mythe van 'schonere en stillere vliegtuigen' en Schiphols bedrevenheid in manipulatie van de overlastcijfers, kan de groei op vier in plaats van drie routes plaatsvinden. (Schiphols: 'We hebben meer vluchten met minder vervuilende vliegtuigen nodig en om die te kunnen betalen is groei noodzakelijk'). Uiteindelijk zal, net als in het geval van de boeren, het inzicht doorbreken dat Schiphol een volstrekt onhoudbare status quo verdedigt. Maar tot die tijd is het allemaal om gek van te worden.