Om 22.28 bulldozert er weer een vliegtuig over- een triest moment in wat een aaneensluiting van dieptepunten is. Wat een rampzalige wens om in een woonwijk te willen wonen; kinderen te willen zien buitenspelen zonder gevaar voor hun gezondheid; wat een rampzalige wens om na een dag van continue uitputtende geluidsoverlast naar bed te willen; wat een rampzalige wens om nachtrust te willen om enigszins te herstellen voor de volgende uitputtende dag. Ik ben verantwoordelijk voor mijn werk; en ik weet dat ik te moe ben om mijn werk naar behoren te doen. Maar tot wie kan ik me wenden? Waar is de overheid die mij moet beschermen? Wat als je nergens meer heen kunt? De nacht moet nog beginnen…