202413

Op deze melding heb ik een poosje ‘gebroed’ tussen de oceanen van lawaai van de afgelopen dagen door: In het ND van 19 december j.l. las ik een interview met onderzoeker Cody Hochstenbach over zijn recent verschenen boek ‘Uitgewoond’. Zijn vader was een aantal jaren dakloos, zijn moeder woonde in een huis met afbladderende verf aan de kozijnen, schimmelplekken in de douche, een niet goed sluitende tuindeur en een oude keuken. Twee in het oog springende aspecten uit het interview: ‘Het basisbeginsel van de woningmarkt is: Neem je het recht op een thuis serieus? En: Mensen schamen zich voor hun huisvesting. Die schaamte fungeert als een ‘disciplinerend instrument. Precies de schaamte, frustratie, angst, stress en wanhoop die de wooncrisis veroorzaakt’. Ik trek de lijn door naar de meldingen op deze site: We hebben een dak boven ons hoofd. Toch voelt ons huis al lang niet meer als een thuis door het trage geweld van het vliegverkeer. We zijn wanhopig, gestresst, angstig, gefrustreerd en we schamen ons voor onze huisvesting, dus houden we ons stil. Natuurlijk proberen we een andere woning te vinden, waarmee de krapte op de woningmarkt verder toeneemt. Immers: Niemand wil in het huis, dat we achterlaten, wonen. Je schaamt je er al voor als je bezoek hebt. En zo wordt dit volkshuisvesting probleem in stand gehouden. Hopelijk onderzoekt Cody Hochstenbach een volgende keer de woonsituatie rondom de vliegvelden van de Schipholgroup. Wat kunnen wij doen? Houd het niet stil, maar meld! Wij hoeven ons niet te schamen, dat zouden Schiphol en de faciliterende overheid moeten doen.