De hele avond alweer bar en boos. Toen ik rond 17.45 hier door de polder naar huis reed, zag ik ze al. De één na de ander, laag aan de horizon, knipperende lampjes tegen de schemering. Dan weet je het al wel. Veel te laag overvliegend op ruim 20 kilometer van Schiphol. Achter elkaar aan, in een soort file. Lawaai uitstotend, fijnstof, stikstof, CO2, allerlei ellende. Auto op de oprit geparkeerd rond 18.00, het eerste wat je hoort is zo’n vliegtuig. Het is gewoon deprimerend en vooral omdat de herrie tot aan nu, 22.20, praktisch non stop doorgaat. Er is geen ontkomen aan. Met als klap op de vuurpijl de MPH8371 naar Johannesburg zojuist. In Groningen voelt men dat daar willens en wetens onrecht is aangedaan. Ondanks dat men wist dat de aardbevingen schadelijk waren, dat de situatie erger werd, toch doorgaan. Dus zeer terecht natuurlijk dat men boos is. Rondom geitenhouderijen nu dezelfde discussie. Mensen worden ziek, er is gerommel met vergunningen. Toch meer geiten en uitbreiden ondanks de bekende negatieve effecten op de omgeving en de volksgezondheid. Mensen worden er ziek van en komen in opstand. En terecht. Ik zie best wat parallellen met Schiphol. Hoe lang gaat dit nog door? Het willens en wetens inzetten op doorgaan op de huidige voet en zelfs uitbreiding, ondanks alle bekende negatieve effecten? Gaat de overheid, landelijk, provinciaal, lokaal, over enkele decennia ook veel te laat concluderen dat het eigenlijk allemaal niet kon wat er gebeurde? “Als het kalf verdronken is, dempt men de put”. Een klassiek spreekwoord, en toch moet ik hier steeds vaker aan denken.