Je wordt wakker met lawaai. Je staat op met lawaai. Je poetst je tanden met lawaai. Je ontbijt met lawaai. Even later ben je aan het wandelen met je honden in het lawaai. Je drinkt koffie met lawaai. Je gaat naar de winkels met lawaai en ook als je terug gaat is er lawaai boven je hoofd. Je doet je huishouden met lawaai. Zelfs als je stofzuigt is er dat andere lawaai wat overstemt. Je luncht met lawaai. Je laat de honden uit met lawaai. Je tuiniert met lawaai. Je schilt de aardappels met lawaai. En zo kan ik nog heel lang doorgaan. Je probeert van alles. Zo doe je ‘s ochtends vroeg de ramen al dicht en de ventilatie-toren aan zodat je in ieder geval het geluid van de vliegtuigen minder hoort en je er misschien eens een keertje doorheen slaapt. Je leeft zomers niet in je heerlijke tuin maar in je huis met de deur en ramen dicht en muziek hard aan en dan nog is er dat lawaai. Hoofdtelefoon op: het lawaai komt er boven uit. Je hele leven staat in het teken van lawaai. Dat is voor ons dus als de Aalsmeerbaan open is voor stijgende vliegtuigen en dat is de meeste dagen van de week. Dat heeft te maken met de wind die voor ons meestal dus heel ongunstig is. Bij ons staan elke dag deuren te trillen en muren te schudden en zelfs als je je haar föhnt komt dat geluid van die vliegtuigen er boven uit. Het begint in de ochtend om 7:00 uur en het gaat door tot ongeveer half 11 ‘s avonds door, soms iets later, soms stopt het iets eerder. Het laatste uur heb je vooral te maken met vrachtvliegtuigen die zo ongelofelijk veel lawaai maken dat het voelt alsof ze door de zolder gaan. Je hebt steeds neiging om in elkaar te duiken. Soms zijn er periodes van stilte, dan moet je dat lawaai gaan verwerken, maar die periodes zijn nooit lang genoeg. En het blijven 300-400 vliegtuigen die pal over jouw dak opstijgen. Per dag. Toen we hier kwamen wonen waren dat er 400 per week (!). Dit alles trekt een enorme wissel op mij en al die andere mensen die hier mee te maken hebben. Ik ga niet voor die andere mensen praten maar ik hoor en lees hier genoeg en weet zeker dat ik niet de enige ben die emotioneel soms een hele strijd moeten leveren om te blijven genieten van het leven in eigen huis. Schiphol zou vele regels en normen overtreden en er zou niet gehandhaafd worden. Daar heb ik geen verstand van maar het zou me niets verbazen. Ik heb het al niet eens alleen meer over lawaai, hoe hard het lawaai is (ver boven de vastgesteld normen van het WHO) en hoe vaak dat lawaai er is maar ook over vervuiling. Ik heb doorlopend last van kriebelhoest, iets wat ik niet heb zodra ik uit deze omgeving ben. Er gebeurt van alles op de achtergrond – er zijn heel veel mensen bezig met eens strijd tegen dit schenden van mensenrechten. Maar het krijgt weinig aandacht. En wordt eindeloos aandacht besteed aan het feit dat Schiphol met personeeltekort kampt en wat de gevolgen voor reizigers zijn. Maar het lijden van de omwonenden krijgt heel weinig aandacht. En intussen is er lawaai. Het voelt uitzichtloos. Er lijkt geen eind aan te komen. Ook dat beetje minder wat ze moeten gaan vliegen volgend jaar zal weinig soelaas bieden. Er zijn helaas grote stappen en veranderingen nodig. En dan krijg je van die dingen te horen dat je er niet zo op moet letten (alsof iemand dit ook maar buiten kan sluiten!) en jij maar moet verhuizen. Er even van uitgaande dat er zo’n 20.000 (?) mensen overlast ervaren van Schiphol krijgen we wel een volksverhuizing hier. Daarnaast is het voor ons niet mogelijk om te verhuizen omdat we dan geen sociale huurwoning meer krijgen en wij ons over een paar jaar die vrije sector woning niet kunnen veroorloven. Kopen is ook geen optie. We zitten hier vast. In ons heerlijke huis in die leuke buurt met al dat lawaai boven ons hoofd.