Ik ben gestopt dagelijks te melden omdat het me teveel energie kost en me bovendien aan mijn telefoon kluistert. Zo wil ik niet leven. Toch is de overlast geen greintje minder. Terwijl ik met de verwarming uit me met een dekentje warm op de bank, komen onze landgenoten feestelijk bulderend terug uit Antalya, dwars over een middelgrote stad. En geef ze eens ongelijk: hun tripje is zwaar gesubsidieerd door ons, de belastingbetaler, want vrijgesteld van serieuze belasting of vergunningen. Het voelt zo intens onrechtvaardig: dat ik hier eigenlijk een dief van mijn eigen portemonnee ben. Maar gelukkig niet van de toekomst van mijn kinderen. Daar houd ik me dan maar aan vast.