Ik wil gaan slapen. Weet u nog hoe dat ging, vroeger (twee jaar geleden?) Pyama aan, tandenpoetsen, nog een knuffel voor de kinderen, licht uit. Tegenwoordig is de routine wat uitgebreider: alle ramen hermetisch sluiten; noise cancelling programma op vol volume naast mijn kussen; oordoppen in, en soms met een beetje geluk hoor ik dan de vliegtuigen boven mijn dak niet meer. De kinderen hoor ik zeker niet meer dus als je nu een nachtmerrie hebt, kan ik je helaas niet meer komen troosten. De grootste nachtmerrie is natuurlijk dat dit allemaal de nieuwe realiteit is voor de vele duizenden mensen die dag en nacht in de herrie zitten. En ook wij roepen om hulp. Maar voorlopig komt er niemand vrees ik.