ik ben gebroken. En wanhopig. En bang. Bang voor de komende nacht. Want de afgelopen nacht duurde in de Merenwijk in Leiden vier uur. Tot 00.30 vliegtuigen. En daarna vanaf 04.30 weer vliegtuigen. Niet de hele tijd natuurlijk. Er zitten steeds pauzes tussen. Dus de magiers op de ministeries kunnen gerust zijn: volgens de rekenmodellen die ze hanteren om het aanvaardbare aantal decibellen overlast te berekenen is er niets aan de hand. Dat slaap niet bestaat uit eenvormige brokjes die je gewoon bij elkaar op kunt tellen tot je er genoeg hebt; dat er een patroon in zit dat ononderbroken tijd nodig heeft; dat nemen ze niet mee. Daar gaat een ander ministerie over. En dus wordt de zeer ernstige overlast die de mensen in de directe omgeving van Schiphol (ja, dat ben je als je in Leiden woont) ervaren weggerekend; en worden we langzaam maar zeker gek gemaakt. Ik zou graag een van de mensen die de afgelopen week "onacceptabele toestanden" hebben meegemaakt op Schiphol omdat ze enkele uren op hun vlucht moesten wachten bij mij thuis uitnodigen voor een logeerpartij. Dan kunnen ze ervaren wat de consequenties zijn van hun keuze om met het vliegtuig met vakantie te gaan. Want ik moet elke dag en nacht enkele uren wachten. Op stilte. Op een paar uur rust.