Ik voel me zo verdrietig hè. Dat we altijd maar in dat lawaai moeten zitten. Je probeert van alles om het minder impact te laten zijn. Maar uiteindelijk is het altijd zo dat het lawaai wint. Dat vreselijke gejank en daarna gebulder van weer één en weer één… het gaat eindeloos door. Wat is dit een hel. Ja, ik voel me zo verdrietig dat ik stilte als een luxe beschouw. Stilte. En ik maar denken dat dat een recht was.