Sinds ik op 21 mei de matras van het logeerbed naar de (halfopen) keuken heb gesleept om daar te gaan slapen, is mijn leven veranderd. Want… ik slaap weer! Op een harde matras naast een zoemende koelkast en met een kat die dacht dat dit een nieuw spelletje was heb ik beter geslapen dan de afgelopen 1,5 jaar in mijn bed in de vliegtuigherrie op de bovenverdieping. Al na drie nachten betrapte ik me erop dat ik liep te neuriën. Huh?! Dat is dus het verschil tussen goed slapen en verstoorde nachtrust! De volgende dag heb ik een bedbodem onder de matras gelegd, de dag erna ook de poten, en op Tweede Pinksterdag ben ik de hele dag bezig geweest om een andere kamer op de begane grond in te richten als tijdelijke slaapkamer, omdat het best irritant was om de hele dag om een bed in de woonkamer heen te lopen. / Een gezondheidscrisis heb ik hiermee kunnen afwenden. Ik ben wel vluchteling voor Schiphol, maar gelukkig heb ik binnen mijn huis een betere plek kunnen vinden. / Dit bevestigt voor mij wat ik ook in de onderzoeken heb gelezen: ook al denk je er doorheen te slapen, je diepe slaap verandert in een lichte slaap waardoor je slaapgebrek opbouwt. Want afgelopen winter dacht ik dat ik er best goed doorheen sliep, omdat er toen minder nachtvluchten waren. En uren wakker liggen heb ik nooit gedaan. Toch was ik ruim een week geleden bezig volledig in te storten door totale uitputting. Met een boodschappenlijstje in mijn hand kwam ik nog steeds thuis met maar de helft, bijvoorbeeld. / Dit bevestigt voor mij ook het verschil tussen wie woont in een goed (genoeg) geïsoleerd huis en wie niet. Bij mij is blijkbaar de benedenverdieping stiller dan de bovenverdieping. Ik merk dat ook als ik de trap op loop. Eigenlijk wil ik ook overdag niet meer boven zijn. / Dat ik niet meer in totale crisis ben, betekent niet dat ik minder BOOS ben. Want hoezo bepaalt Schiphol waar ik in mijn huis slaap? En op welke uren (want dat is nog steeds beperkt tot 23-6u)? Ik zit al het hele voorjaar met ramen en deuren gesloten; ik voel me opgesloten in eigen huis. En dat terwijl ik normaal gesproken half leef in de tuin, omdat dat niet alleen mijn hobby en dagbesteding is, maar dat ook een helende werking voor mij had. Lekker beetje onkruid wieden, plannen maken voor meer biodiversiteit, onderzoeken wat er zoal leeft in mijn tuin, genieten van de rust en de vogels – ik kon daar uren zoet mee zijn. Dat is voorbij. Dus ik ben niet meer in crisis, maar voel me van alle kanten beperkt in ‘gewoon kunnen leven’. Niet buiten gaan wandelen zonder gehoorbescherming is er nog zo eentje. / Als het me lukt om de bovenverdieping geïsoleerd te krijgen zijn het slaapprobleem en de woningindeling opgelost. Maar als ik nooit meer fijn buiten kan zijn, wat heb ik dan nog in Oegstgeest te zoeken? #watgaanwehieraandoen