Schalkwijk, toch een getto. Vijfeneenhalf jaar geleden zijn we verhuisd van Haarlem west naar Schalkwijk. Toen wij onze (toen nog thuiswonende) dochter vertelden van het verhuisplan riep ze geschrokken: ‘nee, toch niet naar het getto?’ Want zo werd Schalkwijk genoemd op school. Achteraf bleken dat kapsonespraatjes te zijn. Want het wonen in Schalkwijk was gewoon fijn. Wij genoten van de ritjes langs het Spaarne naar en van het centrum. Over de Europawijk ging een frisse wind waaien door de grootse plannen van de gemeente. En toen met de uitvoering werd begonnen bleek dat het echt mooi en groots werd. Totdat enkele maanden geleden Schiphol begon met geregeld vliegtuigen langs en over Schalkwijk te laten opstijgen. Te beginnen ‘s morgens rond half zeven, om daarna de route schielijk te verleggen, maar later op de dag weer voor enkele periodes de route weer terug te leggen. Als ik ‘s morgens door de herrie te vroeg wakker ben geworden en ‘s middags wat slaap wil inhalen wordt dat opnieuw verpest door de herrie. Dat ondermijnt me. Onlangs heb ik het gemeentebestuur via de klachtenlijn gevraagd wat het voor zijn burgers onderneemt tegen de overlast en bovendien of zij inderdaad lijdzaam blijft toezien hoe haar enorme investeringen in onze wijk door toedoen van Schiphol direct aan waarde verliezen. Want wat in het klein voor mijn woning geldt, geldt in het groot voor de hele wijk. De reactie bleef beperkt tot een verwijzing naar meldpunten en de ombudsman. Dan begrijp je opeens hoe complottheoriën ontstaan: Waarom laat zo’n gemeente dit zo maar gebeuren? ‘ Ze zitten vast en zeker in een groot ‘suskastcomplot’. Of is het ambtelijke en politieke onnozelheid? En ondertussen gaat Schiphol maar door en blijkt Schalkwijk dus toch een getto. Mijn dochter had gelijk . Want is het niet een kenmerk van een getto, dat de overheid het aan zijn lot overlaat? Als ik wel slaap, droom ik van de plannen die er ooit eventjes waren om Schiphol naar de Noordzee te verplaatsen: Een Deltaplan voor de Randstad.