Sinds mijn vroege kinderjaren is blauw mijn favoriete kleur. In alle nuances en graag met wit gecombineerd, want dan komt het blauw nog beter uit, nog stralender. Waarom? Het doet me denken aan de lucht, de vogels en vrijheid. Ook aan het gevleugelde gezegde in sappig dialect van een oude vriend van mijn vader: ”Je mot een vogel kenne zien vliegen en ‘m na kenne kaiken”. De laatste jaren voel ik de weerzin tegen blauw groeien, vanwege de langsflitsende donderende blauwwitte fabels. Zoals ook deze morgen weer. Ik zit opgehokt in mijn huis. De echte vogels houden zich schuil. Jammer! Het was zo mooi om ze tegen de blauwe lucht na te kunnen kijken. Een stuk stiller ook! En schoner!