Net als vrijdagavond 1 juli ook op zaterdagavond 2 juli tot ver na 22.00 uur weer stijgende vliegtuigen vanaf de Aalsmeerbaan. Met als klap op de vuurpijl dat vanmorgen om 07.00 uur de Aalsmeerbaan wéér werd ingezet als baan voor stijgende vliegtuigen. Dat was dus onrustig in slaap vallen en op dezelfde manier wakker worden. Wat was het de afgelopen 3 maanden fijn om zonder dit geluid in slaap te kunnen vallen en te ontwaken. Dat de vliegtuigen er zijn en niet meer zullen verdwijnen, weet ik als geboren en getogen Aalsmeerse al mijn hele leven. Maar als de hoeveelheid aan vliegbewegingen en het zware geluid zoveel impact hebben (ben me daar extra bewust door de genoemde afgelopen maanden), is dat best confronterend en maakt dat ik me realiseer in wat voor krankzinnige omgeving we wonen. Een omgeving waarin het belang van een luchthaven zo zwaar weegt en het woongenot en de rust van de bewoners in de dorpen (en steden) die al veel en veel langer bestaan dan die luchthaven, ondergeschikt zijn aan die ene luchthaven en de belangen van alle betrokken partijen (inclusief de Nederlandse overheid). Het is en voelt als vechten tegen de bierkaai en vertrouwen dat de hinder minder (ooit) minder wordt, is er bij mij niet.