En weer een dag die begint en eindigt met herrie, herrie, herrie. Op mijn dakramen, die al weken noodgedwongen dicht zijn, ligt een laag fijn zwart stof. De luchtkwaliteit is 6, matig. Inspanning buitenshuis wordt afgeraden. Dit is allemaal schrijnend. Maar waar ik zo verdrietig van wordt: het is voorjaar; dit is de tijd dat ik de spreeuwen hoorde keuvelen in de boom achter mijn huis, en de merel zingend in de avondschemering. De tijd dat ik ‘s nachts de scholeksters over hoorde vliegen; de tijd dat ik in de ochtend gewekt werd door het zachte gekras van de jonge kauwtjes in hun nest onder mijn zonnepanelen. Ik ben nu helemaal afgesneden van alle mooie, ontroerende geluiden van het leven en het voorjaar. Ik hoor alleen nog maar de ziekmakende, nachtrust stelende monsters die door de lucht razen. Waarom worden al deze mooie, tere dingen opgeofferd? Het maakt me zo murw.