Een brief voor wanneer het te laat is: Lieve kinderen en kleinkinderen, Ik schrijf jullie deze brief vanuit de cockpit van mijn laatste vlucht. Ik heb lang nagedacht over de juiste woorden om te zeggen, woorden die mijn spijt en berouw kunnen overbrengen. Ik weet niet zeker of deze woorden genoeg zullen zijn, maar ik moet het proberen. Jullie verdienen de waarheid en een verontschuldiging voor de wereld die wij jullie nalaten. Toen ik begon als piloot, was vliegen een passie, een symbool van vrijheid en vooruitgang. Ik heb duizenden mensen meegenomen naar verre bestemmingen, hen een paar uur ontsnapping geboden aan hun dagelijkse leven. We noemden het 'pretvluchten', goedkope reizen naar zonnige oorden, zonder ooit stil te staan bij de kosten voor onze planeet. Nu zie ik de wereld onder ons verschroeien door klimaatrampen, de rivieren opdrogen en de oogsten mislukken. Elke keer dat ik opstijg en door de wolken breek, voel ik de zwaarte van mijn daden. Elke ton brandstof die ik verbruikte, elke keer dat ik passagiers zonder nadenken de lucht in nam, draagt bij aan de wereld waarin jullie nu moeten leven - een wereld van watertekorten, voedseltekorten en een klimaat dat ons in de steek laat. Ik had moeten weten dat er een prijs was voor onze gemakzucht en ons verlangen naar constante verkenning en ontspanning. We hebben de aarde uitgeput en nu betalen jullie de prijs voor onze onwetendheid en arrogantie. Ik kan jullie alleen maar zeggen dat ik spijt heb, diep en oprecht spijt. Spijt dat ik niet eerder handelde, spijt dat ik niet luisterde naar de waarschuwingen. Jullie leven nu in een wereld die wij hebben vernietigd door onze onverzadigbare honger naar meer. Het spijt me dat jullie de gevolgen moeten dragen van onze fouten. Ik wens dat ik de tijd kon terugdraaien en dingen anders had kunnen doen. Ik hoop dat jullie ons slechte voorbeeld kunnen gebruiken om te leren en een manier vinden om te herstellen wat nog te herstellen valt. Met al mijn liefde en oprechte excuses, Opa