Mijn buik vol van al die vliegtuigen. Het is hier - zolang de Oostbaan niet vol in gebruik is - niet te vergelijken met de hel van de overlast in Uithoorn of Aalsmeer. Maar toch: weer de hele dag vliegtuigen, vaak in de verte, dan ineens dichtbij, laag overscherend, ga je naar buiten, word je getroffen door een lawaaisalvo, dan is er ineens weer een gierend gejank in huis te horen terwijl je dacht dat je kon koken met een open raam, of wie weet de balkondeur open had staan om slaapkamer te laten doorwaaien. Het eerste wat je hoort als je 's ochtends aan een nieuwe dag begint: een ris vliegtuigen die de rust verstoren. Altijd die krengen overal, ik heb hier nooit om gevraagd toen ik hier in een grijs verleden kwam wonen. Het was hier altijd prima leefbaar ; de gewone ergernissen zoals een paar keer per jaar stampmuziek van een feestje in de straat, een puber die met zijn nieuwe brommer door de straat heen en weer crost, of bouwgeluiden van de buren die gelukkig toch weer redelijk snel voorbij zijn. Maar de laatste jaren, sinds er zo idioot veel en absurd laag over Amsterdam wordt gevlogen is het totaal anders; een gevoel van constant herrie moeten incasseren die je zonder enige scrupules wordt opgedrongen, tot aan de meest barbaarse proporties aan toe, op de raarste tijden, dag in dag uit. Alle stilte waar je als mens behoefte aan hebt moet vooral zoveel mogelijk worden volgevlogen; mijn rust is de geluidsruimte, zeg maar het cashmodel van mensen die het waanidee hebben dat alles om geld en grenzeloosheid draait.