Kwart voor elf en slapen is volkomen onmogelijk in de Merenwijk in Leiden. Toch moet het, want morgenochtend tegen zes uur begint de herrie alweer. Je komt met andere woorden met geen mogelijkheid aan de uren slaap die nodig zijn om gezond te blijven. Er staat geen TV in mijn slaapkamer; de enige reden dat ik nu nog op mijn telefoon zit is om deze melding te maken. Ik drink s avonds ook geen koffie. Ik sport en eet gezond, drink geen alcohol. Ik doe kortom alles om een gezond slaappatroon mogelijk te maken. En toch ben ik al dagenlang gebroken; duizelig en gedesoriënteerd van slaapgebrek. Er is maar één conclusie mogelijk: de keuzes van de overheid maken mij ziek. Mij, en alle andere mensen die lijden onder vliegtuiglawaai. Wij voegen ons bij de mensen die wonen bij Tata Steel en sterven aan kanker; bij de mensen in Dordrecht die duizelingwekkend hoge waarden voor pfas in hun bloed hebben; en bij de mensen die dankzij de intensieve landbouw een q-koorts infectie opliepen en jarenlange gezondheidsklachten hebben. De grootste gemene deler: economie gaat voor, gezondheid wordt gebagatelliseerd, weggerekend, genegeerd. Dit is Nederland in 2023. Gaaf landje. Toch?