De laatste dagen alleen maar opstijgende vliegtuigen geweest en dat is geen feest. Bijna non stop. De kinderen kunnen nooit meer op tijd slapen of worden wakker van het gebulder en ondraaglijk veel herrie van die straalmotoren. Dwars door alles heen, muren en ramen lijken dan niet te bestaan. Gemiddeld 11 starters per uur. Soms om de paar minuten. Tot rust komen kan niet slapen gaat niet. Maar niemand die mijn verdriet ziet. Niemand die mijn schreeuw om hulp hoort. Niemand weet dat deze overlast mijn moederhart doorboort. 3 jonge kinderen en tegen beter weten in hopen dat Schiphol het aantal vluchten zal minderen.